Anticiperen of reageren?

In mijn dagelijkse praktijk als TA coach worden mij heel vaak anticiperende vragen gesteld door beleggers die heel graag voor de muziek uit willen lopen. Waarom doen zij dit? Waar komt die drang vandaan? Waarom niet gewoon reageren op datgene wat er gebeurt? Graag wat overwegingen, te beginnen met de oneliner “Reageren op hetgeen je ziet is beter dan anticiperen op hetgeen je hoopt…”.

Anticiperen wordt vrijwel altijd gevoed door angst. Te vroeg aankopen doen door de angst een stukje van de nieuwe koersbeweging te missen. Te vroeg verkopen, gevoed door de angst om een stukje van de opgebouwde winst terug te moeten geven.

Anticiperen is wel stoer. Je bent natuurlijk de held als een anticiperende transactie uitkomt. Op verjaardagen vertel je er uitgebreid over, beer of stier ben je voor geweest. Maar hoe vaak gaat dit gepaard met onrust en hoop? Je wilt en zal gelijk krijgen, dus elke stap van de markt de verkeerde kant op zorgt voor buikpijn, hoofdpijn en angstzweet. Als ‘held’ kan het toch niet zo zijn dat je je ongelijk moet toegeven?

Als je daarentegen reageert, dan ben je een trage belegger, een te-laat-komer als je in de markt stapt als er een bodem is gezet. Je stapt uit als er een top is geplaatst. Dit voelt alsof je faalt, want je ziet immers het hoogste of laagste punt links achter je liggen.

Bij reageren krijg je veelal de opmerking te horen “Jeetje, stap je nu pas in..”. Dat voelt niet lekker, toch is het een slimmere aanpak. Als je reageert dan handel je met de markt mee, dan is de kans het grootst dat je gelijk zult krijgen van de markt. Er zijn diverse technische analyse goeroes die dit aanhangen en promoten, waaronder Cynthia Kase in haar boek “Trading with the Odds”. Minder stoer wellicht, maar wel betrouwbaarder. Resultaat is veelal een hogere hitratio en daarmee een hogere ‘feel good factor’, inclusief verliestransacties, want die horen er gewoon bij. Wat dat betreft wil ik u de volgende one-liner niet onthouden: “Verliezen door discipline is niet erg, verliezen door gebrek er aan wel…”